O SON DO AR
Que mellor xeito de entender a cultura que formar parte dela.
domingo, 22 de maio de 2016
venres, 20 de maio de 2016
sábado, 14 de maio de 2016
GALICIA?
GALICIA?
Cando estou fóra pregúntanme se boto de menos Galicia. A min iso faime moita graza, porque non coñezo Galicia. Galicia é un ente abstracto formado por millóns de persoas e miles de quilómetros. Eu non coñezo a toda esa xente nin todos eses lugares, polo que, como vou botar de menos aquilo que non vin?
Non obstante, as persoas que eu quero son galegas e os sitios que estraño tamén. Entón, podería afirmar que exiten dúas Galicias. Unha é a Galicia inventada, un termo utilizado para designar un anaco de terra cunha cultura propia. A outra e un pensamento formado na cabeza de cada quen a través das experiencias vividas en cada caso. E si, eu á "miña Galicia" si que a boto de menos.
Con este argumento non quero desvincularme do concepto de Galicia como nación, nin moito menos. Eu amo os nosos costumes, as nosas paisaxes, así como a nosa lingua, pois xogan un importante papel na concepción da realidade para cada galego.
Poñerme a escribir unha redacción para loar as xeneralidades e tópicos nos que se apoia o nacionalismo de "postureo" paréceme un clixé aburrido, moi pouco orixinal e case de mal gusto. Polo tanto, vou enumerar todo aquilo que é Galicia para min. Esta descrición e única e creouse a durante dazaoito anos a través dos meus ollos. Espero vivir moito tempo máis e deixar este mundo cunha lembranza de Galicia máis rica e ampla.
Galicia:
... son papá e mamá, o resto da familia, os meus amigos...
... é Ferrol, Cedeira, Coruña, Pontedeume, Santiago...
... é a praia de San Xurxo, as Fragas do Eume, a Illa de Arousa...
... é o Monasterio de Caaveiro, o de Monfero, a Ermida de Chamorro...
... é Marineda City, a piscina de Moeche, o camping de Ribeira...
... é o meu colexio, o meu instituto, o parque da miña infancia...
... son as mañás de verán paseando polo Barrio da Magdalena...
... son as tardes de inverno encerrada na Biblioteca Municipal...
... é a miña casa...
...son eu.
domingo, 1 de maio de 2016
domingo, 10 de abril de 2016
O ÚLTIMO CARBALLO
O ÚLTIMO CARBALLO
No ano 2046 os bosques galegos autóctonos foran arrasados para plantar eucaliptos no seu lugar. Cando na comarca de Ferrolterra quedaba soamente un carballo, este era exhibido como se dunha árbore inusual se tratase. A pesar de todo, a meirande parte da xente non se paraba a míralo e os poucos que o facían só sacaban algunas fotos.
O día que lin a triste noticia decidín saír de excursión para visitar o carballo. Conducín cara o monte e adentreime nun bosque de eucaliptos. Camiñei seguindo as instruccións do gps do meu reloxo e ao final atopei o carballo. Polo seu redor pasaban varias persoas. Cando xa levaba un tempo observando a árbore dinme conta da hipocresía da sociedade. Tanta xente preocupada pola desaparición dos carballos pero ninguén plantándoos! Nese intre, como por arte de maxia, descubrín varias bellotas ao meu redor. Recollinnas como se fosen ouro e leveinas para a miña casa.
Hoxe brotou da terra da miña maceta o segundo carballo de Ferrolterra.
luns, 4 de abril de 2016
AS VIVENCIAS DO CORO DIAPASÓN
AS VIVENCIAS DO CORO DIAPASÓN
Hoxe vou falar do Coro Diapasón, formación musical da que eu formo parte.
 |
| Concerto en Arenas de Cabrales |
O coro xurdiu no 2010 da fusión de dous coros dirixidos por Juan Brage, un de adultos e outro xuvenil, polo que a mestura de xente de todas as idades é un rasgo noso moi característico. Dende entón non paramos de cantar por toda Galicia e fóra dela. Hoxe en día somos máis de 30, e seguimos crecendo. Nos últimos anos creouse tamén un coro infantil dentro da formación musical.
En canto ao repertorio, tratamos de cantar pezas contemporáneas de todo o mundo, xa sexan música sacra, pop ou folk. De feito, a meirande parte dos compositores dos nosos temas están aínda vivos. A pasar de todo, tamén cantamos algunas cancións máis antigas, como son o Ave María de Schubert ou varios villancicos. Entre os compositores favoritos do coro encóntranse John Rutter e Javier Busto, co cal tivemos a sorte de facer un curso. Cabe destacar que temos varias pezas e arreglos feitos polo noso propio director.
O noso coro da concertos de todas as índoles en moitas datas. Adoitamos facer una viaxe cada ano (xa estivemos en Vitoria, Jaca, Valladolid, Gijón...). Ademáis, como bo grupo de amigos que somos, organizamos ceas e excursións.
Prefiro non profundizar moito na presentación do coro, pois esta información está ao alcance de todo aquel que teña interese en búscalo (temos unha páxina web e un canal de YouTube). Non obstante, a miña experiencia persoal, ao igual que a experiencia dos meus compañeiros cantantes, é única e somos nós a única fonte de información para quen quera escoitala.
Se comezara a contar todas a miñas vivencias non daría acabado nesta vida, polo que vou narrar, como se dun diario se tratase, alguns episodios que me marcaron dalgún xeito especial.
A chegada:
Eu nunca tivera claro o concepto de "coro". Cando alguén mencionaba esa palabra viñan á miña mente imaxes de señores e señoras con voz afectada e engolada cantando habaneras. Por iso mesmo, cando me dixeron de ir ao ensaio dunha coral fun con bastante recelo e baixas espectativas. De feito, se non fora polos meus pais, que me insistiron ata a saciedade, eu non iba.
Por aqueles anos, os ensaios tiñan lugar na residencia de anciáns de Caranza. Recordo con total claridade a primeira vez que entrei alí. Miña nai acercárame no coche e, cando aparcou diante da porta, eu non fixen amago ningún de moverme do asento do copiloto porque, aínda que non o quixese admitir, dábame medo ir soa. Sorte que miña nai sábeme ler a mente e decidiu acompañarme. Un intre máis tarde estabamos as dúas camiñanado por un corredor en penumbra, como nunha película de terror, cousa que non calmou os meus nervios. Ao avanzar uns poucos metros comezamos a escoitar voces, gargalladas e notas de piano. Asomámonos por unha porta e alí estaba o foco de todo aquel barullo. Tratábase dunha estancia moi grande, toda pintada de branco e chea de ventás polas que entraba a luz pálida da mañá. Nela había unha morea de sillas onde un grupo de adultos charlaba despreocupadamente. Diante deles, uns mozos tocaban melodías ao piano. O máis sorprendente e que todos sabían tocar algo "interesante", por dicilo dalgún modo. Miña nai desexoume sorte no meu primeiro día e marchou, deixandome alí, no umbral da porta, soa ante o perigo... Nese momento todos viñeron a darme a benvida e, uns minutos máis tarde, xa era hora de poñerse a quentar as voces. Resultou que a xente estaba sentada segundo o seu tipo de voz. Na ringleira de cadeiras do fondo sentaban á dereita os baixos e á esquerda os tenores e, diante deles, sopranos e contraaltos. Eu non tiña nin idea de onde poñerme e o director díxo que sentara onda as sopranos. Despois do quentamento déronme unha partitura que poñía " The Lord Bless You and Keep You". Voteille un vistazo e pensei que me daba un infarto. Para cada cacho de canción había catro pentagramas, cada cal máis complexo. Na miña vida vira unha partituta dun arreglo coral... Non obstante, o que máis me impresionou foi cando o o director cantou catro notas e, acto seguido, unha melodía incriblemente doce e intensa comezou a soar. Nese intre comprendín que a voz ten tanto poder como calquera outro instrumento musical.
A miña canción favorita:
A primeira viaxe:
Por estas datas xa levaba un tempo no coro e comezaba a cantar con seguridade. O feito de que unha amiga de toda a vida chegase unhas semas despois ca min axudou bastante a que me integrase con rapidez. A pesar de todo, aínda non cantara ante un público.
Tiñamos preparada unha viaxe para defuntos. Resulta que era a primeira vez que o coro saía a cantar fóra de Galicia. Iamos ir ata Sevilla, facendo varios concertos polo camiño.
O día 31 de outubro a mediodía metímonos todo o coro nun bus con rumbo a Santa Cristina de la Polvorosa, unha vila pequeniña de Zamora. Cando chegamos xa estaba o ceo escuro e facía moito frío. Ao entrar na igrexa onde o concerto ía ter lugar vimos a medio pobo dentro. A pesar da cantidade de xente e da miña pouca experiencia, por algunha razón, non estaba nerviosa.
O concerto comezou e eu estaba alí, quieta na primeira fila, arrodeada polo resto das sopranos. Mentres o director facía a súa presentación eu miraba empanada o teito da igrexa. Tiña unas molduras moi bonitas... Cando me quixen dar de conta xa estabamos dando as primeiras notas de Angele Dei de Morricone, peza famosa grazas á película A misión. O resto da actuación foi entretido, xa que cantamos unha morea de cancións case todas populares. Ao acabar a xente da vila convidounos á maior pinchada habida na historia.
Ao día seguinte fomos ata Almendralejo, en Badaxoz, e nos instalamos nun luxoso hotel no que nos sentimos verdadeiros divos e divas. Despois de andar toda a tarde paseando, era hora de cantar. Levaronnos ata un salón de actos innmenso onde actuamos xunto con dúas corais máis. Despois do concerto cenamos todos xuntos nun salón do hotel que era incriblemente elegante, o que contrastaba moito coa noite anterior.
Actuación en Almendralejo
Á mañá do terceiro día partimos a Sevilla, onde pasamos o día de turistas. Pola noite fomos cantar ao Lar Gallego de Sevilla. Para contrastar aínda máis coa noite anterior, durmimos nun complexo de bungalows sen auga quente.
O derradeiro concerto da nosa viaxe foi en Trujillo, Cáceres. Esta actuación foi gravada pola televisión. Unha lástima que fose pola noite e non puidéramos ver ben a cidade, pois teño escoitado que é preciosa.
Actuación en Trujillo
O regreso a Ferrol foi un longo día en bus, pero non deu tempo a aburrirse. Durante todo o traxecto estivemos a contar chistes e a cantar cancións (como Highway to Hell a catro voces). Tamén vimos Hair e A vida de Brian. Cando xa andábamos preto de Galicia, un a un fomos dicindo as cousas que máis nos gustaran da viaxe e chegamos á conclusión de que canto máis nos queremos mellor soamos.
Curso con Javier Busto:
Dende que entrei no coro escoitara falar do compositor vasco Javier Busto, pois no noso repertorio tiñamos varias cancións súas. Máis adiante souben que se trataba dun importante director de coros e que fora mestre e amigo de Juan, o noso director.
Cára o verán do 2015, os membros da directiva puxéronse en contacto con Busto e él compuxo una canción adicada a nós chamada "Sin voz" (texto de Xosé María Álvarez Blázquez). Aos poucos meses informáronos que o compositor accedera a impartir un curso de música coral. O taller foi organizado polo coro, pero asistiron varias persoas procedentes doutras formaciós musicais.
Durante máis dun mes estivemos preparando varios temas de Busto como Pater Noster ou Cantar de Nenos e, finalmente, chegou o día de coñecer ao compositor. Era un venres pola tarde. Entrei ao salón de actos do auditorio de Caranza, que estaba cheo de persoas que non vera na miña vida. Recoñecín as carás dalgúns compañeiros entre a multitude e fun sentar onda eles. Os poucos minutos fíxose o silencio, o presidente do coro comezou a presentar ao compositor e, nese intre, apareceu Javier Busto. Non se parecía nada a como o imaxinara, xa que as súas serias cancións contrastaban fortemente co seu rostro alegre. Pasamos o resto da tarde ensaiando. Na miña vida me esforzara tanto en cantar ben. Admito que estaban nerviosa, pois o feito de interpretar unha canción ante o seu mismísimo compositor non e unha cousa que pase todos o días.
Todo o sábado o pasamos ensaiando, tanto pola mañá como pola tarde. Ao final do día estaba esgotada de repetir as seis mesmas cancións horas e horas. A pesar de todo, resultou ser unha experiencia moi enriquecedora na que aprendín moito e tamén bastante productiva, pois soábamos notablemente mellor que vinte e catro horas atrás.
O domingo pola mañá xa tocaba rematar o taller dando un concerto ante o público. Madruguei para ir ata a igrexa de San Francisco, na que iba ter lugar a actuación. Alí calentamos as voces e fixemos un último ensaio.
Primeiro, só os membros do Coro Diapasón, cantamos unha serie de pezas de todas as índoles. Aínda po riba, este foi o día que estreamos os temas de Video Killed the Radio Star, That Lonesome Road e Michelle. A continuación, entraron na igrexa o dos participantes do curo e, dirixidos por Busto, interpretamos os seis temas seus.
Concerto de Nadal:
Dende xa fai uns anos, en Nadal organizamos un gran concerto na concatedral de San Xiao.Ademáis esta é a única ocasión na que actuamos co coro de nenos. Adoita ir bastante xente e, por iso, sempre nos esforzamos moito para que saia ben.
No 2015 puxemos especial interese no concerto de Nadal e preparamos varias cancións para a ocasión, debido ás datas, moitas delas villancicos. Entre todas as pezas musicais destacou "Look at the World" de John Rutter, que foi cantada xunto cos nenos e con acompañamento musical.
domingo, 13 de marzo de 2016
COMICEPCION
Tendemos a pensar que os grandes creadores veñen de lugares lonxanos. Como consecuencia, asumimos que aínda que pensemos, estudemos, nos esforzemos ou innovemos, as nosas manifestacións artísticas non van a acadar nunca importancia, fama nin prestixio. Todos estes pensamentos pesimistas son resultado da máis pura ignorancia, pois descoñecemos que hai unha enorme cantidade de fascinantes creacións coas súas raíces ven ancladas na nosa terra. Isto deixa moi claro que os grandes creadores son de aquí, alí e de todas partes; como dirían os Beatles: here, there and everywhere.
O outro día estivemos falando na clase sobre os comics e, como acabo de dicir, a meirande parte dos alumnos tiñamos asumido que o bó viña de fóra (Xapón, Bélxica, Estadados Unidos...). Non nego que as novelas gráficas destes lugares sexan boas, é máis, hainas incríbles. Non obstante, non é necesario buscar tan lonxe para atopar boas obras, pois aquí xa temos talento dabondo. Hay numerosos exemplos que xustifican as miñas palabras, pois so hai que teclear "comics Galicia" ou "comics en galego" en Google para comprobalo.
Elexir unha obra galega é analizala ou dar a miña opinión sobre ela non me parecía o adecuado á hora de falar dos "comics en Galicia", xa que este é un gran colectivo e a tarefa de representalos a todos a través dun só libro asemellábase imposible. Polo tanto, tiven a idea de facer o meu propio comic e reflexar nel o pensamento pesimista e os prexuízos da xente ante as creacións nacionais. Nas miñas viñetas non nombro ningún comic galego en concreto, pero pode ser aplicable ao que o lector desexe. Indo ao grano, preséntovos unha nova manifestación da cultura galega:
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)