COMICEPCION

Tendemos a pensar que os grandes creadores veñen de lugares lonxanos. Como consecuencia, asumimos que aínda que pensemos, estudemos, nos esforzemos ou innovemos, as nosas manifestacións artísticas non van a acadar nunca importancia, fama nin prestixio. Todos estes pensamentos pesimistas son resultado da máis pura ignorancia, pois descoñecemos que hai unha enorme cantidade de fascinantes creacións coas súas raíces ven ancladas na nosa terra. Isto deixa moi claro que os grandes creadores son de aquí, alí e de todas partes; como dirían os Beatles: here, there and everywhere.

O outro día estivemos falando na clase sobre os comics e, como acabo de dicir, a meirande parte dos alumnos tiñamos asumido que o bó viña de fóra (Xapón, Bélxica, Estadados Unidos...). Non nego que as novelas gráficas destes lugares sexan boas, é máis, hainas incríbles. Non obstante, non é necesario buscar tan lonxe para atopar boas obras, pois aquí xa temos talento dabondo. Hay numerosos exemplos que xustifican as miñas palabras, pois so hai que teclear "comics Galicia" ou "comics en galego" en Google para comprobalo.

Elexir unha obra galega é analizala ou dar a miña opinión sobre ela non me parecía o adecuado á hora de falar dos "comics en Galicia", xa que este é un gran colectivo e a tarefa de representalos a todos a través dun só libro asemellábase imposible. Polo tanto, tiven a idea de facer o meu propio comic e reflexar nel o pensamento pesimista e os prexuízos da xente ante as creacións nacionais. Nas miñas viñetas non nombro ningún comic galego en concreto, pero pode ser aplicable ao que o lector desexe. Indo ao grano, preséntovos unha nova manifestación da cultura galega:

EU SON MATISSE

Era un sábado moi gris. Erguinme cedo pola mañá para ir a clase de pintura, mellor dito, a clase de arte, pois non nos limitabamos a debuxar como o resto de nenos, senón que aprendiamos que era de verdade a arte.  Adoraba ir a esa clase, levaba alí dende os tres anos e fixera unha morea de amigos como Papel, Trapito, Pincel... Si, non estás lendo mal, na escola cada rapaz adoptaba un pseudónimo, como fan os famosos de verdade! Logo, cando un chegaba aos nove anos, como xa era todo un veterano, poñíase o nome do seu pintor favorito para que este lle pasase os seus coñecementos de xeito sobrenatural. Así foi como eu pasei de ser Esponja a ser Matisse.

Debuxo feito na escola 

Bueno, volvendo á historia, recordo que meu pai me deixara fronte á porta da aula e, ao abrila, vin algo que me desconcertou bastante: había unha cámara destas que se ven na tele, máis grandes ca unha maleta, subida a un trípode moi alto. Un home cuns cascos miraba a través dela. Ao seu carón outro home termaba dun pao cunha mopa lila enorme. Nese intre lembrei que a profe dixera que íamos sair nunha película, pero eu non a crera. Entrei con timidez e sentei cos meus compañeiros. Ese día estabamos todos moi quietos, cousa rara, e pasamos a mañá debuxando caladiños un bodegón algo aburrido. Evitabamos mirar á cámara fixamente, coma se esta nos fora abducir. Como o fan os actores de verdade? Como están tan panchos con semellante parafernalia? Eu, ao igual que o resto de nenos, pensaba que facer unha peli era outra cousa, con camerinos, cun director bohemio, con todo tipo de luxos y cun guión para aprenderse. Resulta que esto tamén era cine...

Era un sábado soleado. Abrín a porta da clase e os homes coas cámaras seguían alí, como se non se moveran dende a semana pasada. Entrei ignorando todo o tinglado. Ese día había algo novo na aula, un perchero enorme que ocupaba toda unha parede. Puxéranno para que tivésemos os nosos mandilóns máis a man e, para evitar confusión, a cada un nos asignaron un colgador. Pasamos a clase facendo carteliños cos nosos nomes para pegalos no perchero. Eu fixen un autorretrato a lápis e debuxei unhas estrelas ao meu redor, pero o problema veu á hora de escribir o nome... Como se escribe Matisse? Matisse ou Matise? Levaba pouco tempo co meu novo pseudónimo e aínda non estaba segura, así que puxen Matise para aforrarme unha letra.

Moitos sábados máis pasaron. Os homes seguían a gravar. Non obstante, esquecíame de que estaban alí e só me lembraba cando tropezaba con algún cable. Ao resto dos meus compañeiros tamén lles pasou o mesmo e a clase volveuse a encher cos nosos berros, risas e salpicaduras de pintura habituais. Supoño que este era o obxectivo dos homes das cámaras, xa que no seu filme tentaban plasmar como era a vida na escola durante todo un curso e, para iso, tiñamos que comportarnos con normalidade. Igual que os elefantes dos documentais da 2. Documentais! Iso era! Eu ao principio estaba decepcionada ao descubrir que facer unha película non era como o imaxinara, pero ao pouco tempo comprendín que estaba formando parte dun documental, unha maneira aínda máis interesante de contar as cousas e comencei a sentirme orgullosa de saír nel.  

Autorretrato

Algúns sábados faciamos saídas para ir ver museos ou para pintar ao aire libre. Encantábanme esas excursións porque a xente pola rúa miraba todo o rato ás cámaras e se preguntaba que estaría a pasar. Lembro que un día fomos ao Museo de Historia Natural, cando aínda estaba preto de Amboage. Tratábase dunha casa de madeira, pequena e vella, e agora que o penso, debeu costar bastante meter o equipo alí dentro. Tamén fomos ao Cantón, ao porto e a moitos outros lugares. 

O curso rematou e ao ano seguinte había un valeiro na aula. Non había ninguén gravando. Co tempo fomos esquecéndonos e todo voltou ser como había xa moito tempo, tanto que case nin nos acordabamos. Estabamos impacientes por ver o documental listo, pois pensabamos que o proceso de montaxe non era tan longo como en realidade é. Que parvos...

Farol do Cantón

As palmeiras do porto de Ferrol

Moito despois, no 2011, cando xa me olvidara completamente do asunto e perdera de vista aos meus compañeiros, recibín a nova de que a película ía a ser estreada no Carvalho Calero. Para min, asistir a esta premiere foi como estar na alfombra vermella acompañada de estrelas de Hollywood. Nada máis entrar ao auditorio, vin aos homes das cámaras e aos nenos da escola tal e como eu os lembraba. Agasalláronnos a cada un cun libro, todos eles sobre distintos movementos artísticos. A min tocoume o do Romanticismo, que tiña na portada unha das miñas obras preferidas: "O viaxeiro fronte un mar de nuves".

 Sentamos nas butacas, apagáronse as luces e apareceu o título do documental en pantalla: "Matisse se escribe con dos eses". Nese intre non puiden evitar un sorriso na miña cara. Resulta que un erro tan tonto do meu eu de nove anos acabou converténdose no título deste precioso proxecto.